*مهدی یار*

درباره ی فاطمیه و فجایعی که بر حضرت زهرا وارد شد، زیاد شنیده ایم و خوانده ایم و گریسته ایم .
اما راستش را بخواهی فکر می کنم که اگر این ناله ها و اشک های خالصانه راهی برای پیمودن معرفت را بسوی ما باز نکند، تاثیر کمی خواهد داشت.
حضرت زهرا به شهادت رسید اما واقعا چرا؟ حضرت فاطمه از از علی بن ابی طالب دفاع کرد چون علی همسرش بود؟ از علی پشتیبانی نمود چون داماد پیامبر بود؟ جان نثار علی شد چون پسر عمویش بود؟ هرچه می اندیشم می بینم هیچ یک از این نسبت های ارزشمند، نمی تواند دلیل مناسب و قانع کننده ای برایم مهیا کند در مقابل مصیبت هایی که حضرت زهرا کشید…

نقل است که بعد از آن حوادث، عمر بن خطاب به عایشه گفت:«زمانی که می خواستم با لگد به در بکوبم، تمام نفرت های خود از تعصبات قبیله ای را در وجودم سرشار کردم و هنگام اصابت در به بدن فاطمه، صدای خرد شدن استخوان های او را به وضوح شنیدم…»

وقتی از کنار این مطالب عبور می کنم، ابعاد تازه ای از عاشورای مادرمان را می فهمم… کینه ها و حسادت هایی که بعد از رحلت پیامبر(ص) به مرحله ی عمل درآمد و در عاشورای حسینی تجلی افزون تری یافت.

برگردم به پرسش های قبلی ام، امامت بود که فاطمیه را ساخت. یعنی چیزی که حضرت فاطمه در پاسداری از حریمش به شهادت رسید، ولایت و امامت بود. این حوادث باید اتفاق می افتاد تا اولا اتمام حجتی باشد با غاصبان حق امامت علی ابن ابی طالب(ارواحنا فداه) و پیروانشان. چون در پاکی و قداست و جایگاه والای حضرت زهرا نزد پیامبر، هیچ شکی برای هیچکس نیست.

و دوما حضرت زهرا به همه ما آموخت -اگر حتی نزدیک ترین نسبت را هم با پیامبر داشته باشیم- حرف امام زمان که پیش می آید، باید بین در و دیوار بمانیم. باید بر بازویمان تازیانه بزنند….وگرنه شیعه ی حقیقی نیستیم. فاطمیه کلاس انسان سازی و شیعه پروری است.

حتما بی ارتباط هم نیست که امام مهدی(ع)، سیره ی حضرت زهرا را روش و الگوی خود و شیعیانش در آخرالزمان بیان می کند، یعنی امام زمانمان دارد به ما می گوید اگر می خواهید مهدوی شوید، ابتدا باید فاطمی شد.

منبع:http://www.afsaran.ir/