*مهدی یار*

توبه و پشیمانی از گناه و تصمیم بر ترک آن و جبران گذشته ، یکى از معارف روزه و ماه مبارک

رمضان است که گرایش به آن در جاى جاى مناجات‌ و دعاهای این ماه به چشم مى‌خورد.

توبه در اسلام و معارف اهل بیت علیهم السلام از جایگاه والایی برخوردار است به خصوص در ماه مبارک رمضان که در احادیث و روایات از آن به عنوان ماه توبه یاد شده است. اما توبه آن است که حقیقت پشیمانی در انسان ایجاد شود و الا اگر به زبان توبه کنیم و در عمل مرتکب برخی گناهان شویم گویی خود و خدا را مسحره کرده ایم.در این زمینه امام رضا (ع) می فرماید: سبعة أشیاء من الاستهزاء: من استغفر اللّه بلسانه و لم یندم قلبه فقد استهزأ بنفسه، و من سأل اللّه التوفیق و لم یجتهد فقد استهزأ بنفسه، و من سأل اللّه الجنّة و لم یصبر على الشدائد فقد استهزأ بنفسه، و من تعوّذ باللّه من النار و لم یترک شهوات الدّنیا فقد استهزأ بنفسه، و من ذکر الموت و لم یستعدّ له فقد استهزأ بنفسه، و من ذکر اللّه و لم یشق إلى لقائه فقد استهزأ بنفسه، و من أصرّ على المعاصی و طلب العفو من ربّه و لم یتب فقد استهزأ بنفسه؛ هفت چیز بدون هفت چیز دیگر مسخره است: کسى که به زبان استغفار کند و در دل پشیمان نباشد، خود را مسخره کرده، کسى که توفیق از خدا بخواهد و کوشش نکند، خود را مسخره کرده، کسی که بهشت خواهد و بر سختیها صبر ننماید، خود را مسخره کرده، کسی که از آتش به خدا پناه برد و از لذت دنیا دست نکشد،خود را مسخره کرده، کسی که مرگ را یاد کند و آماده آن نشود، خود را مسخره کرده، کسی که خدا را یاد کند و مشتاق دیدار او نباشد، خود را مسخره کرده، کسی که در گناه اصرار ورزد و بدون توبه از خدا طلب عفو و بخشش کند، خود را مسخره کرده است.(1)