*مهدی یار*

سلام 

من برای پیشنهاد تقویت معنویت بین طلاب از سخنان رهبر معظم انقلاب استفاده کردم.

پرهیز از مادیات در حوزه

امروز، حوزه قم، بر قلّه جوامع روحانیت است.  در طول تاریخ و در عرض زمان، در هیچ برهه‏اى، حوزه‏اى با این

كمیّت و كیفیتِ كارى و با این هدفهاى بزرگ و امیدهاى درخشان وجود نداشته است.  در گذشته، طلاّب در

حوزه‏هاى علمیّه، افق را تیره و تار مى‏دیدند.  آماج تبلیغات آنها، گاهى به یك جماعت چند ده نفرى محدود مى‏ شد.

 حوزه‏ها به جهان نمى‏اندیشیدند.  به پایگاههاى رفیع سیاسى، اقتصادى و انسانى در اكناف گیتى نمى‏اندیشیدند.

 امروز در نگاه طلبه جوان، یك روستا نه به عنوان یك محیط محدود، بلكه جهان گسترده‏اى است كه در آن،

سیاست، استكبار، ابرقدرتها و صفوف به هم فشرده باطل وجود دارند و طلبه در دل و با عزم راسخ خود، به پیشواز

این دنیا مى‏رود تا على‏رغم میل دشمنان، در عرصه گیتى، سخن حق را زنده كند و به كرسى بنشاند.  اگر به روستا

مى‏رود، به چشم بخشى از آن دنیاى بزرگْ به آن نگاه مى‏كند.  در آن دنیا، روستا، شهر، شهر بزرگ، كارخانه،

دانشگاه، محیط هاى اسلامى و غیر اسلامى و بلكه ضدّاسلامى هم وجود دارد.  این، امید طلبه امروز و آفاق دید

اوست (ما در چه زمان چنین شرایطى را داشتیم؟!) و صفاى طلبگى، همان دریاچه زلال آرامى است كه توفان

هاى مادّیگرى، سكون و طمأنینه الهى آن را آشفته نكرده است.

ساده زیستی، صفای طلبگی

 صفاى طلبگى، همان معنویّت و حجره ساده، تواضع و كم توقّعى آن است، یا خانه‏اى كه از حجره، چندان بهتر

نیست.  به همین دلیل است كه بنده در دل خود، این جمع را بسیار ارج مى‏نهم و قدر مى‏دانم و از خدا مى‏خواهم كه

آنچه رضاى او و به سود این جمع و حوزه‏هاى علمیّه و طبعاً به سود جهان اسلام است، در این فضا منعكس كند و

به دلها و گوشها برساند.

تبلیغ دین مهم ترین وظیفه حوزه

 درس هم كه می خوانیم، براى این است كه بتوانیم پیام الهى را ابلاغ كنیم، برسانیم؛ حالا چه در زمینۀ معارف

دینى، چه در زمینۀ احكام دینى، چه در زمینّۀ اخلاق الهى.

ارتباط روحانیت و حوزه

 امروز در هر خانه‌اى، در هر مدرسه‌اى، در هر گوشه‌اى، به قول یكى از آقایان شاید در هر روستائى اگر برویم، از

فناورى اطلاعات یك چیزى آنجا مشاهده می­كنیم. حوزه‌ى علمیه می­خواهد عقب بماند؟ سى سال آینده را به

همین قیاس كنید؛ البته با یك شتاب بیشترى. یعنى شتاب علم در این بیست سالى كه گذشت، یقیناً به مراتب

كمتر خواهد بود از شتاب علم و پیشرفت علم و فناورى در بیست سالى كه پیش روى ماست؛ در سى سالى كه

پیش روى ماست. آن روز اى بسا صاحبان افكار گوناگون، مكاتب گوناگون، نحله‌هاى منحرف، صاحبان اغراض فاسده

بتوانند خیلى آسان كلاس­هاى درس دانشگاه­هاى شما را، مدرسه‌هاى شما را، فرزندان شما را در خانه‌هایتان در

مشت بگیرند، در تصرف بگیرند؛ شما هم هیچ كار نتوانید بكنید. فكر آن روز را حوزه‌ى علمیه باید بكند. مسئول،

حوزه‌ى علمیه است. مسئول دیندارى مردم، روحانیت است. روحانیت هم مولود و ساخته‌ى دست حوزه‌ى علمیه

است. با این نگاه مسئولیت را بسنجید؛ این جورى توزین بكنیم مسئولیت را تا بفهمیم بر دوش ما، بار سنگینى كه

هست، چیست. این یك نكته؛ مسئله‌ى آینده‌نگرى.

تبلیغ با عمل وبصیرت

 اصل مسئلۀ تبلیغ، ناظر است به عمل، همراه با بصیرت و یقین.  باید بصیرت باشد.  یقین، یعنى همان ایمان

قلبى متعهدانه، وجود داشته باشد و بر پایۀ این بصیرت و یقین، حركت انجام بگیرد.  اگر بصیرت بود، یقین بود، اما

كارى انجام نگرفت، این مطلوب نیست؛ تبلیغ نشده است.  اگر چیزى تبلیغ شد، اما بدون بصیرت و بدون یقین - هر

كدام از این ها كم باشد - یك پایه خراب است و مطلوب به دست نخواهد آمد.  این یقین همان چیزى است كه

«ءامن الرّسول بما انزل الیه من ربّه و المؤمنون كلّ ءامن باللَّه و ملائكته و كتبه و رسله»؛یعنى اولْ‌ كسى كه به

پیام، اعتقاد و ایمان عمیق پیدا می كند، خودِ پیام‌آور است.  اگر این نبود، كار دنباله پیدا نخواهد كرد، نفوذ نخواهد

كرد.  آن ایمان هم باید با بصیرت همراه باشد؛ همچنانى كه حالا دربارۀ بصیرت مطالبى گفته شده است و روشن

است.  این، می شود عمل صالح.  یعنى «انّ الّذین ءامنوا و عملوا الصّالحات»، واقعاً عمل صالح و مصداق اتمّ عمل

صالح، همین تبلیغ است كه انجام باید بگیرد.  پس در باب تبلیغ، باید فكر كرد، باید كار كرد.

سادگی و صفا باعث معنویت طلاب می شود.

 به نقل از:http://www.hawzah.net (1390.7.26)